Το κοριτσάκι ασάλευτο στεκόταν. Αγέλαστο, ανέκφραστο, ατσαλάκωτο σαν πορσελάνινη κούκλα. Αλλά κι εκείνη εκεί η γυναίκα, η Αγγελική, έτσι, απολύτως αξιοπρεπής επιδίωξε να παραμείνει. Με κάθε τίμημα. Διότι οι κούκλες δεν κλαίνε. Μονάχα η Αριάδνη κατόρθωσε κάποια στιγμή, με πολύ κόπο και φόβο, να λιώσουν οι κόμποι κι οι πάγοι στην καθηλωμένη στον χώρο και στον χρόνο μικρή καρδιά. Για ν\' ακουστεί το τραγούδι της κούκλας καθαρό, λυγμικό. Μια ιστορία εξαρτημένη απ\' όλες τις εξαρτήσεις. Διότι ο έρωτας καρμπόν τους είναι και απ\' εκείνες παίρνει το μέγα δάνειο. Ως η μεγίστη ψευδαίσθηση μέσα στις ψευδαισθήσεις.